Kot bengalski gatunek

Kot bengalski
Prionailurus bengalensis[1]
(Kerr, 1792)
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ssaki
Podgromada	ssaki żyworodne
Infragromada	łożyskowce
Rząd	drapieżne
Rodzina	kotowate
Rodzaj	Prionailurus
Gatunek	kot bengalski
Kategoria zagrożenia (CzKGZ)[2]
Kot bengalski (Prionailurus bengalensis) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny kotowatych. Środowisko życia Lasy środkowej, wschodniej i południowej Azji, Filipiny, Archipelag Sundajski. Wygląd Kot bengalski wielkością przypomina smukłego kota domowego, posiada jednak dłuższe nogi i dobrze wykształcone błony między palcami łap. Drobna głowa naznaczona jest dwiema równoległymi, ciemnymi pręgami, a pysk rozjaśniony bielą. Z tyłu dość długich, zaokrąglonych uszu znajduje się biała plamka na czarnym tle. Ciało i kończyny pokrywają ciemne plamki o zróżnicowanym kształcie i kolorze, przez grzbiet biegną dwie lub trzy podłużne pręgi. Ogon wynosi około połowy długości całego ciała. Na całym swoim terenie występowania, kot bengalski różni się od siebie tak bardzo, że dawniej uważano te odmiany za kompletnie oddzielne gatunki. W południowych populacjach kolor futra jest żółtawo-brązowy, ale srebrzystoszary w północnych. Zależnie od podgatunku, znaczenia mogą występować w formie plamek, rozet, a nawet nakrapianych pręg. W tropikach ważą od 0,55 do 3,8 kg, długość ciała bez ogona wynosi 38,8 do 66 cm z 17,2 do 31 centymetrowym ogonem. W północnych Chinach i Syberii ważą aż do 7,1 kg, a długość ich ciała wynosi nawet 75 cm; generalnie ich waga wzrasta przed zimą i tracą ją wraz ze zbliżającą się wiosną.[3] Wysokość w kłębie to około 41 cm. Pokarm Dieta zawiera w sobie ssaki, jaszczurki, płazy, ptaki i insekty. Największy odsetek stanowią niewielkie gryzonie, takie jak szczury i myszy, często uzupełniane trawą, jajkami, drobiem i zwierzyną wodną. Koty bengalskie są aktywnymi łowcami i w przeciwieństwie do większości małych kotów nie "bawią się" swoimi ofiarami, tylko trzymają je pazurami dopóki zwierze nie jest martwe. Może to być spowodowane proporcjonalnie wysoką ilością ptaków w ich diecie, które mają dużo większą szansę na ucieczkę niż gryzonie.[4] Tryb życia Spotyka się osobniki aktywne za dnia, ale generalnie polują nocą. Chętnie wspinają się na drzewa. Często odpoczywają na gałęziach lub w gęstym poszyciu na ziemi.[5] Na plantacjach olejowca gwinejskiego obserwowano je na wysokościach do 4 m. W tym środowisku terytorium samców wynosiło około 3,5 km2, a samic 2,1 km2, przy czym areały samców zahaczały o areały jednej lub kilku samic.[6] Koty bengalskie doskonale pływają. Podobnie jak koty komunikują się za pomocą miauczenia, potrafią również mruczeć. Rozmnażanie i rozwój   U południowych podgatunków nie ma ustalonego okresu rozrodczego, u północnych odbywa się on około marca i kwietnia, kiedy pogoda jest wystarczająco ciepła dla nowonarodzonych kociąt. Estrus trwa 5-9 dni. Jeżeli kocięta nie przeżyją, samica może znowu dostać rui i mieć jeszcze tego samego roku nowy miot. Po ciąży trwającej 60-70 dni rodzi się od 2 do 4 kociąt. Tuż po urodzeniu ważą około 75 do 130 gram i w przeciągu 2 tygodni podwoją swoją masę; po pięciu tygodniach będą już ważyły cztery razy tyle. Oczy otwierają się po dziesięciu dniach. Osiągają dojrzałość płciową w około 18. miesiącu. W niewoli koty bengalskie żyją do dwudziestu lat, na wolności około 4. Koty bengalskie zazwyczaj łączą się na całe życie i wspólnie wychowują młode przez ok 7-10 miesięcy. Występowanie Azjatycki gatunek małego kota pochodzi z Syberii, Pakistanu, Tybetu, Indii, Birmy i Tajlandii. Jest w stanie przetrwać w różnych warunkach klimatycznych i środowiskach: gęstych lasach tropikalnych, stepach, półpustyniach i terenach rolniczych. Łacińska nazwa gatunku bengalensis pochodzi od miejsca znalezienia pierwszego osobnika, który został zauważony gdy pływał w Zatoce Bengalskiej. najmniejszej troski
Zasięg występowania

Kotek Bengalski ( inaczej Leopardeta )

Historia

Koty bengalskie powstały poprzez skrzyżowanie dzikiego kota bengalskiego z kotem domowym, w celu uzyskania kota domowego o pięknym umaszczeniu, zbliżonym do lamparta. We wczesnych krzyżówkach wykorzystywano np. koty egipskie, Indian Maus, burmskie i nieuznane rasy domowe. W miarę rozwoju tej rasy, czwarte pokolenie zostało ponownie skrzyżowane z lampartami azjatyckimi. Pierwsze trzy pokolenia tej właśnie krzyżówki są uznawane jako rasowe bengale (foundation bengals). Ostateczna, całkowicie udomowiona, uznana przez międzynarodowe organizacje rasa to tzw. SBT Bengals.

Cechy

Są bardzo zwinne. Z łatwością dostają się na czubki drzew, potrafią też pokonywać duże odległości wytrwale maszerując. Dobrze czują się też w środowisku wodnym, są świetnymi pływakami. Wiele dzikich leopardów wypróżnia się do wody, aby ukryć swój zapach przed drapieżnikami (ta cecha została zachowana).
Można się spodziewać, że nowa rasa, wywodząca się od dzikiego kota odziedziczy po nim choć część tych cech. Ale w miarę jak kolejne pokolenia oddalają się od jego genetycznego dziedzictwa, niektóre z tych cech zanikają, można też nimi manipulować. U pierwszych pokoleń (foundation bengals) można zaobserwować pewną ostrożną inteligencję niewątpliwie odziedziczoną po przodkach.
Potrzebują one bezpieczeństwa i zazwyczaj z trudem przychodzi im adaptowanie się do jakichś zmian. Mają też problem z przywiązaniem się do człowieka, jeśli jednak tworzy się więź między kotem a jego właścicielem, to jest bardzo silna i jakiekolwiek jej naruszenie może spowodować trwałe zmiany w kociej psychice. Koty te nie są co prawda wojowniczo nastawione i gdy narazi się je na jakąś niewygodną sytuację, zazwyczaj uciekają do cichego schronienia.

Kot bengalski
Kot bengalski
Kategoria|Kot	III
Pochodzenie	USA
Nazwa angielska	Bengal CAT
Inne nazwy	Leopardeta